Bazen geriye kalan tek şey, bir tutam zülüf… 

“Bugün senden ayrı geçirdiğim 117. gün. Bugün senin yüzünü son gördüğüm anın üzerinden tam tamına 117 gün geçtiği sevdiğim. Senden uzakta olmak, sana bu kadar uzak olmak insanı delirtecek gibi en sonunda.”  cümleleriyle başlıyor mektubumuz. Bir insana bir şeyler yazmak kadar anlamlı bir şey daha var mı? Kalbinizin ta içindeki hisleri kaleme dökebilmek; bazen üzüntüyle, bazen heyecanla o bembeyaz sayfalara kendini bırakmak…

Bazen o satırların sahibi onları okuyamasa bile biz, yazdıklarımızı okuduğunu hayal ederek ömrümüzün kalan günlerini mesut bir adam olarak geçiririz. Her zaman daha ötesinin olduğunu görürüz. Her şey değişir, her şey gider; geriye bazen bir tutam zülüf kalır.

Ankara Tevfik Fikret Okulları Halk Dansları Topluluğu beşinci büyük temsili “Zülüf” ile 10 Haziran 2016’da bir kez daha o kendisini dört gözle bekleyen seyircisiyle buluştu.

Hislerimizi satırlara döküp de sahiplerinin bazen okuduğu bazen okumadığı mektuplarımızı hep birlikte tekrar hatırladık. Zihnimizin bize oynadığı oyunları birbirimizle paylaşıp geçen o güzel günleri beraber yad ettik.

---