Üzerinde yaşadığımız bu ceviz kadar büyük dünyamızda bunca koşturmacanın arasında bir de “Ankara’da deniz yok ya”cılar bir araya gelse, tek başıma kalacağımı bilsem de çekinmeden karşılarına dikilirim sayın okuyucu. Seviyorum ben bu şehri! Aradan çok uzun zaman geçse de, o kadar zamanın ardından buluştuğun çok eski bir dostun geçen o  zamana inat sana çekinmeden hissettirdiği “nerede kalmıştık?” sıcaklığını içinde barındıran; her ne kadar belediyeler bir türlü rahat bırakmasa da hayatı öğrendiğin kaldırımların ev sahibi bu şehri nasıl olur da sevmezsin ki zaten…

Geçenlerde elimde telefon, bilumum sosyal medya uygulamasının arasında mekik dokurken karşıma bir yazı çıktı: “Dost Kitabevi 40 Yaşında: “Dost’un önünde buluşalım hadi!” yazıyordu başlığında. Kulağıma uzun zamandır görmediğim eski bir dostun sesi çalınırken bünyem de dostluğunun sıcaklığı ile birden ısınıverdi. Buluşma yeri olarak Dost’u belirlemek öyle keyifliydi ki; ceplerimizi henüz telefonlarımız doldurmamışken ayarlanan buluşmalarda, karşı tarafın uğraşmak zorunda olduğu aksiliklere neredeyse sevinirdim. Sevinirdim çünkü; kapısının önünde yer bulabilecek kadar şanslıysam kendimi sokaktan gelip geçen o kalabalığa; kapı önünün fazla talebe maruz kaldığı anlarda ise içeri girip mis kokulu kitap, dergi sayfalarına bırakırdım. Beklemek hiç o kadar keyifli olmadı.

Büyüdükçe zorluklarla yeterinden fazla mücadele etmek zorunda kalmak gerçeği ile yüzleştiğin bu hayatta bir kardeşe sahip olmak bile çok değerli iken hele ki bir de kendinden yaşça büyük ve seni senden daha iyi tanıyan bir kardeşe sahip olmanın tadı bambaşka sayın okuyucu. Şu hayattaki en büyük dostum olan abim sayesinde Karanfil Sokak’ta sıcacık gülümsemesi ile var olan Dost’un 40 yıllık ömrünün yaklaşık son 15 yılına tanık olabilme şansına eriştim. Onun sayesinde evdekilere özenip de edindiğim deri cüzdanıma haftalığımdan başka koyabildiğim tek şey “Dost Kredi Kartı” oldu. Onun sayesinde Dost’un kese kağıdı torbasının içindeki kitabı, heyecanıma dayanamayıp daha otobüsteyken yarıladım.

Aradan onca zaman geçti, çok şey değişti. Dost Kitabevi, o çok bilinen yerinin çok yakınına bir şube daha açtı (Evet evet biliyorum, bir tane de Tunalı’da var). Bir “Kadıköy’deki Beşiktaş İskelesi mi yoksa Beşiktaş’taki Beşiktaş İskelesi mi?” değildi ama biz bozkırın çocuğu Ankaralılar için ‘”Hangi Dost?” ikilemi’ oldu bir süreliğine. Yukarıda bahsettiğim yazıda Tanıl Bora’nın da dediği gibi; -Dost’un sahibi kızmasın ama– Allah’tan Konur’daki şube kapandı da birkaç yıldır bu buluşma kazası ihtimali de ortadan kalktı.

Bazı şeyler hiç değişmedi ama sayın okuyucu… Hala Kızılay’daki buluşmalarımı Dost’un önüne ayarlar; hala sadece Dost’ta öylesine gezinmek, yeni çıkan kitaplara göz atmak; bilinmeyen köşelerine saklanmış değerli kitapların, dergilerin tadını çıkarmak için kendime boş vakit ayırırım. Hala Dost’un önünde dikilip de azgın bir nehir gibi akıp giden kalabalığa kendimi bırakmak için bir randevum varmış gibi davranırım. Yeni yaşın kutlu olsun dost gibi Dost!

İnsanoğlu büyüyor,  makamı, mevkisi değişiyor. Günlerden bir gün, elinde onca okuması varken kendisini bir köşebaşı kahvecisine atmak istiyor; hayattan bir süreliğine kopmak için. Sapsarı dizaynı ile insanın içini ısıtan o küçük dükkanın kapısından girerken kendisini yıllar önce dans pistlerinde bıraktığı dostlarının gülümsemesi karşılıyor. Elindeki okumaları bir kenara bırakıp dost sohbetinin sıcaklığına varıyor, lezzetli mi lezzetli, taze demlenmiş bir kahvenin tadı ile beraber. Hayatın zorlu patikasının hemen başında bıraktığın dostların seni “Nerede kalmıştık?” diyerek kapıdan uğurlarken sen çoktan zihninden bir dahaki buluşmanın planlarını şekillendirmeye başlıyorsun bile.

Her zaman bir dost gibi davranan bu şehrin her bir köşesinde bir tanıdığa, tanıdık bir anıya, anımsarken gülümsediğim, gülümserken düşüneceğim hatıralarıma rastlamayı çok seviyorum.

Seviyorum ben bu şehri sayın okuyucu!