Kendimi elinde bir defter ve gözlerini üzerime diken bir kadının karşısında bu kadar kaygılı bir halde bulmayalı sanıyorum ki bir 20 yıl falan olmuştu. En son sınıfa korku salmak için, çantasından çıkardığı not defterinin yanında tükenmez kalemini gösteren öğretmenimin karşısında böyle kalakalmıştım.
Okumaya devam et “hazırsanız başlayalım.”
Bir önceki geceyle birleştirdiğim sabahlardan birinde, kahvemi alıp da köşe başını döndüğümde tanıdık bir yüz görmüştüm. Uzaktan gördüğümde dahi gözlerindeki parıltı günümü aydınlatmıştı. Uzunca bir süredir görmediğimin özleminden mi yoksa bir an önce bu parıltıyı paylaşmak istemesinden mi bilinmez; adımlarını hızlandırdı, adeta koşarak geldi yanıma.
Okumaya devam et “gelgit.”
Yıkılmak binaya mahsus bir şey değilmiş* Fikriye, sessizliği çığlık gibi bölen bir telefon sesiyle yıkıldığımda anladım. Hayatımın o telefon sesiyle uyanmadan öncesi, yaşayabileceğimin en iyisi, en güzeliymiş de haberim bile yokmuş.
Yine çok çalıştık, yeri geldi ofisimizi doğaya taşıdık. Tüm dünya ‘self isolation’ tadına vardı, bir köşeden gülümsedik. 📝
Okumaya devam et “MMXX.”
Osman, elinde tuttuğu kağıdın üzerindeki satırlara ne kadar donuk bakılabilirse o kadar donuk bakıyordu. Nefes alıp veriyor olduğunun tek emaresi kıpırdayan gözleriydi. “Bir sabah uyanıp üzerimdeki pijamaların üzerine son senelerimin vazgeçilmezi olan kravat ve ceketimi alıp da kapıda duran emektarıma atlayıp ufka doğru gitmek istiyorum.
Gözlerini araladığında çoktan sabah olmuş, derinlerden bir yerden telefonunun alarmı durmaksızın çalıyordu. Gözlerini bir süre tavanda dönüp duran pervaneden ayırmadı. Yeni güne başlamanın verdiği umut ve heyecanla elini yatağın yan tarafına atmıştı ki, bir ten sıcaklığından ziyade bir kâğıt serinliği karşıladı onu.
Her sabah, her gün ve her akşam içimi ısıtan gülümsemesiyle yanı başımızda yaşıyordu. Yüzünde giderek derinleşen çizgilerden uzun olduğu belli ömrüne çok daha uzun hikayeleri sığdırdığı belliydi.
Sabahın ilk ışıklarının günün erken saatlerinde ışıdığı, günün sayısız hikayesinin Cemil’in zihninde sayısız düşünceyle dost olduğu, zaten geç biten bir günün daha da uzayan saatlerine yorgun bir bedenin eşlik ettiği uzun yaz günleri… Birkaç saat sonra yine günün ilk ışıklarının perdenin arasından sızıp göz bebeklerine konuk olduğu yaz günleri…
Sararmış fotoğrafların hatıralarla el ele verip dolaştığı albümleri saymazsak çocukluğuma dair en net hatırladığım iki şeyden birisi, mahallemizin suskun ama bir o kadar yürekli abisi Nihat Abi, diğeri de doğduğum gün dikilen, beraber yaş aldıkça bazen dallarından beslendiğimiz bazen de gölgesinde nefeslendiğimiz vişne ağacıydı sayın okuyucu.
Apartmanın kapısı hızla kapanıp da ben yerimden sıçradığımda saat 4’ü geçmişti bile. Yöneticimizin önce girişine duyurular asarak; faydalı olmadığını görünce birkaç dakikada halledilecek meselelerin üzerine saatlerce konuşulan toplantılarda bizzat uyararak; o da yetmeyince en sonunda delirip de bahçesinde bağırarak ‘kapısını yavaşça kapatmamız gerektiğini hatırlattığı’ bu apartmandaki son gecem. Balkona kurulup da bu evdeki son gecemde dolunayın tadını çıkarmayı çok isterdim ama kaç saattir kolilerin arasında mahsur kaldığımı hatırlayamıyorum.
Kendime geldiğimde caddeye bakan evimin balkonunda bulmuştum kendimi. Her daim balkonuma misafir olan insan ya da araba seslerinden dağınık bir düzen içerisindeki gürültünün varlığından eser yoktu bu sefer. Hatırlamam lazım, ben buraya nasıl geldim ki?
“-Başımıza bu da mı gelecekti, bunu da mı görecektik yahu!”
Demir gibi ağır başımı yastıktan kaldırıp da gözlerimi ovuştururken başımıza yine ne geldiğini, yine neyi gördüğümüzü merak ediyordum.
Hayatta bazı anlar vardır ya sayın okuyucu, hani onları dönüm noktası sayarız hayatlarımızda. En beklenmedik anlarda çalar kapımızı böylesi anlar; kuvvetle muhtemel de kendimizden dahi vazgeçtiğimiz anlarda.
Soğuk bir akşamüstü. Güneş iyiden iyiye kendini yatırmış, günün sonuna işaret ediyor. Gökyüzü ise o en sevdiğimiz hallerini almaya başladı bile; kırmızının envai tonunu göğsünde misafir ediyor.
Asıldık küreklere, teknelerimizle akıntıya karşı ilerlemeyi durmaksızın sürdürdük geride kalan bir yıl boyunca…
“İnsanlarla arasına uzaklıklar serpiştiriyor bazen insan, kötülüklerden korunmak için. Büyük bir hevesle yalnızlığın tercih edilenine sarılıyor.” der Tarık Abi.
Gri bulutların bir kubbe gibi üzerimizi örttüğü kapalı havalar için bir şey diyemem ama yağmur damlalarının usul usul yeryüzüne misafir olduğu günlerde gerçekten mutsuz olabilir mi insan?
Bir yerde ağzına kadar dolmuş bir kül tablası varsa ve güneş kendini göstermesine rağmen perdeler açılmayı unutulduysa bil ki o yerde uykusuz gecelerden birisi yaşanmıştır sayın okuyucu. Okumaya devam et “pilav.”
Yolum bu küçük kasabaya düşeli birkaç yıl oldu sayın okuyucu. İş hayatının, aslına bakarsan hayatın ta kendisinin yorucu temposundan bunalıp da artık nefesimi bedenime yetiremediğimi hissettiğim bir sabah, direksiyonun başına geçip de soluğu burada aldığımda, iki tarafı ağaçlarla kapalı bir yolun sonunun cennete ulaştığını düşünmüştüm. Daha sonra defalarca aynı yoldan geçtim; insanın ilk kez geçtiği güzel bir yoldan bir daha asla aynı duyguyla geçemediğini* de defalarca tecrübe ettim.
“Topkapı Sarayı’nda müdürlük yaptığım dönemde, makam odamda otururken bir kumrunun açık pencereden girerek avizenin etrafında uçtuğunu gördüm. Hiç kımıldamadan seyretmeye başladım.
Yağmurun sicim gibi yağdığı bir İstanbul akşamı. Kadıköy’ün denize ulaşan yokuşlarından birinden inerken yere düşen damlaların sesi ile topuk sesim birbirine karışıyor. Puslu, gri, yağmurlu bir akşam… Şu koca şehir bitmez tükenmez gizlere gebe.
Belli ki üzülmüş, sevinmiş, sevmiş, sevilmiş bizim Halil Abi. Belli ki bu hayatta heyecanlanmış. Kah güzel şeylere heyecanlanmış, kah felaket görerek heyecanlanmış. Kah garip durumlara şaşırmış, kah beklemediği zamanlarda beklemediği şeyler yaşandığına şaşırmış. Bunların hepsi insanın yüzüne yansır sayın okuyucu. Yaşanmışlıklar bir insanın yüzüne vurur. Bunları yapmayanın yüzünde hiçbir ifade bulunmaz. Peki bunları yapanın? Bunları yapanın yüzündeki her bir çizgi tek başına bir hikaye anlatır bize.
Kendimi yerde uzanmış, bacaklarımı da küçük odamda kendine ancak yer bulan kanepemin üzerine dikmiş bir halde bulduğumda saat 02:03’ü gösteriyordu sayın okuyucu. Kendi kendime “bu kadar nizami bayılmış olamam herhalde” diye düşünürken bir yandan da ‘acaba yerde yatıp da uykuya dalmak kimin fikriydi’ diye geçiriyordum aklımdan.
Yine heyecandan gözüme uykunun zerresinin girmeyeceğini tahmin ettiğim bir gecenin arifesindeyiz sayın okuyucu. Bu başlığı daha önce de bir ‘kahve yanı yazıma’ vermiştim; aradan uzunca bir zaman geçti ama hislerim değişmedi. Bu sefer ki ‘düğün günümüz’ çok daha farklı.
Bu mahallede her sabah ince bir horoz sesi yırtıyor gecenin sessizliğini sayın okuyucu. Gün henüz ağarmadan yollara düşen insanların yüzünde ağır mı ağır bir suskunluk, omuzlarında ise görünmez kefelerin kendilerini kambur eden ağırlığı. Güneş ufuktan henüz doğmadan başlıyor buralarda hayat.
