Adına tatil deyip de mutfakla oturmaktan artık şekli değişmiş koltuğum arasında mekik dokuduğum, en büyük eğlencemin güneş batarken soğuk kahvemi alıp da balkondan sokakta oynayan çocukları izlediğim günlerin kaçıncısında olduğumu bilmiyorum sayın okuyucu.
İnsan ekseriyetle bir hengamenin içinde savrulup da anı yaşamaya vakit bulamıyor sayın okuyucu. Evinin kapısını çekerken zihnini kurcalayan onlarca düşünce yüzünden kavanozun ağzını kapatıp kapatmadığını hatırlayamayacak kadar dalgın oluyor. Hızlı hızlı arşınladığı sokaklarda yanından geçip giden insanların yüzüne bakmadan geçiriyor günlerini.
Her daim kendi kalemimizden dökülen satırlarla karşında olduk sayın okuyucu. Bu sefer ben konuştum, kalemi çok sevdiğim öğrencilerim -öğrenciden öte kardeşlerim- Yaren ve Zeynep’e devrettim. Hayatın koşturmacası arasında nefes aldığım, çocukluğumun geçtiği Atakule’nin gölgesinde kahvemi yudumlarken adeta kendimi şarj ettiğim ‘canım Botanik’te çok keyifli bir sohbet gerçekleştirdik.
Gözlerini açtığında henüz sabah olmamış zannetti Arda, her zaman odasına dolan gün ışıklarını göremeyince. Yataktan kendini adeta kazıdı, üzerindeki anlam veremediği bir ağırlık vardı bu sabah. Oysaki bir gece öncesinde tüm ailesiyle beraber aynı masayı paylaşmış, yatağına bir kuş gibi hafif gitmişti. ‘Çok uzun zamandır herkesi bir arada görememiştim, ne iyi ettim de geldim’ diye geçirdi içinden; hem uykuya dalmadan önce hem de uyandığının ilk saniyelerinde.
Otobüsten adımını attığında ilk gözüne çarpan dört beş tane dökük yazıhaneli, eski Türk filmlerinden günümüze taşınan o küçük otobüs terminaliydi Halil’in. Küçük bir çantayla çıktığı yolda kaç saati, kaç yüz kilometreyi arkasında bıraktığını düşünmeden, bilmediği yerlere ulaşmıştı sonunda.
Dört mevsimin de hakkını verdiği topraklardan yaşamaktan çok mutluyum sayın okuyucu. Her bir mevsim, özel bir anı -aslında birden fazla anı- içinde barındırıyor. Kış mevsimini düşün mesela. Gece boyu aralıksız yağan karın üzerine ilk izleri bıraktığın o sabahtaki kulakları sağır eden sessizliği.
Bundan 23 sene önce sayın okuyucu… Hastanelerde ‘check-in’ yapıp da hikayeler paylaşılmadığı; seçenekler arasındaki kararsızlığımın temellerini, bütün tatlılığımı takılırken verdiği acıyı hala hissedebildiğim serum iğnesinden kurtulmak için mi yoksa eve telefon edip de bizimkilerle konuşabilmek için mi harcamam gerektiği konusu üzerinde saatlerce düşünerek attığım zamanlar.
