Sararmış fotoğrafların hatıralarla el ele verip dolaştığı albümleri saymazsak çocukluğuma dair en net hatırladığım iki şeyden birisi, mahallemizin suskun ama bir o kadar yürekli abisi Nihat Abi, diğeri de doğduğum gün dikilen, beraber yaş aldıkça bazen dallarından beslendiğimiz bazen de gölgesinde nefeslendiğimiz vişne ağacıydı sayın okuyucu.
Apartmanın kapısı hızla kapanıp da ben yerimden sıçradığımda saat 4’ü geçmişti bile. Yöneticimizin önce girişine duyurular asarak; faydalı olmadığını görünce birkaç dakikada halledilecek meselelerin üzerine saatlerce konuşulan toplantılarda bizzat uyararak; o da yetmeyince en sonunda delirip de bahçesinde bağırarak ‘kapısını yavaşça kapatmamız gerektiğini hatırlattığı’ bu apartmandaki son gecem. Balkona kurulup da bu evdeki son gecemde dolunayın tadını çıkarmayı çok isterdim ama kaç saattir kolilerin arasında mahsur kaldığımı hatırlayamıyorum.
Kendime geldiğimde caddeye bakan evimin balkonunda bulmuştum kendimi. Her daim balkonuma misafir olan insan ya da araba seslerinden dağınık bir düzen içerisindeki gürültünün varlığından eser yoktu bu sefer. Hatırlamam lazım, ben buraya nasıl geldim ki?
“-Başımıza bu da mı gelecekti, bunu da mı görecektik yahu!”
Demir gibi ağır başımı yastıktan kaldırıp da gözlerimi ovuştururken başımıza yine ne geldiğini, yine neyi gördüğümüzü merak ediyordum.
Hayatta bazı anlar vardır ya sayın okuyucu, hani onları dönüm noktası sayarız hayatlarımızda. En beklenmedik anlarda çalar kapımızı böylesi anlar; kuvvetle muhtemel de kendimizden dahi vazgeçtiğimiz anlarda.
Soğuk bir akşamüstü. Güneş iyiden iyiye kendini yatırmış, günün sonuna işaret ediyor. Gökyüzü ise o en sevdiğimiz hallerini almaya başladı bile; kırmızının envai tonunu göğsünde misafir ediyor.
Asıldık küreklere, teknelerimizle akıntıya karşı ilerlemeyi durmaksızın sürdürdük geride kalan bir yıl boyunca…
“İnsanlarla arasına uzaklıklar serpiştiriyor bazen insan, kötülüklerden korunmak için. Büyük bir hevesle yalnızlığın tercih edilenine sarılıyor.” der Tarık Abi.
Gri bulutların bir kubbe gibi üzerimizi örttüğü kapalı havalar için bir şey diyemem ama yağmur damlalarının usul usul yeryüzüne misafir olduğu günlerde gerçekten mutsuz olabilir mi insan?
Bir yerde ağzına kadar dolmuş bir kül tablası varsa ve güneş kendini göstermesine rağmen perdeler açılmayı unutulduysa bil ki o yerde uykusuz gecelerden birisi yaşanmıştır sayın okuyucu. “pilav.” öğesini okumaya devam et
Yolum bu küçük kasabaya düşeli birkaç yıl oldu sayın okuyucu. İş hayatının, aslına bakarsan hayatın ta kendisinin yorucu temposundan bunalıp da artık nefesimi bedenime yetiremediğimi hissettiğim bir sabah, direksiyonun başına geçip de soluğu burada aldığımda, iki tarafı ağaçlarla kapalı bir yolun sonunun cennete ulaştığını düşünmüştüm. Daha sonra defalarca aynı yoldan geçtim; insanın ilk kez geçtiği güzel bir yoldan bir daha asla aynı duyguyla geçemediğini* de defalarca tecrübe ettim.
“Topkapı Sarayı’nda müdürlük yaptığım dönemde, makam odamda otururken bir kumrunun açık pencereden girerek avizenin etrafında uçtuğunu gördüm. Hiç kımıldamadan seyretmeye başladım.
Yağmurun sicim gibi yağdığı bir İstanbul akşamı. Kadıköy’ün denize ulaşan yokuşlarından birinden inerken yere düşen damlaların sesi ile topuk sesim birbirine karışıyor. Puslu, gri, yağmurlu bir akşam… Şu koca şehir bitmez tükenmez gizlere gebe.
Belli ki üzülmüş, sevinmiş, sevmiş, sevilmiş bizim Halil Abi. Belli ki bu hayatta heyecanlanmış. Kah güzel şeylere heyecanlanmış, kah felaket görerek heyecanlanmış. Kah garip durumlara şaşırmış, kah beklemediği zamanlarda beklemediği şeyler yaşandığına şaşırmış. Bunların hepsi insanın yüzüne yansır sayın okuyucu. Yaşanmışlıklar bir insanın yüzüne vurur. Bunları yapmayanın yüzünde hiçbir ifade bulunmaz. Peki bunları yapanın? Bunları yapanın yüzündeki her bir çizgi tek başına bir hikaye anlatır bize.
Kendimi yerde uzanmış, bacaklarımı da küçük odamda kendine ancak yer bulan kanepemin üzerine dikmiş bir halde bulduğumda saat 02:03’ü gösteriyordu sayın okuyucu. Kendi kendime “bu kadar nizami bayılmış olamam herhalde” diye düşünürken bir yandan da ‘acaba yerde yatıp da uykuya dalmak kimin fikriydi’ diye geçiriyordum aklımdan.
Yine heyecandan gözüme uykunun zerresinin girmeyeceğini tahmin ettiğim bir gecenin arifesindeyiz sayın okuyucu. Bu başlığı daha önce de bir ‘kahve yanı yazıma’ vermiştim; aradan uzunca bir zaman geçti ama hislerim değişmedi. Bu sefer ki ‘düğün günümüz’ çok daha farklı.
Bu mahallede her sabah ince bir horoz sesi yırtıyor gecenin sessizliğini sayın okuyucu. Gün henüz ağarmadan yollara düşen insanların yüzünde ağır mı ağır bir suskunluk, omuzlarında ise görünmez kefelerin kendilerini kambur eden ağırlığı. Güneş ufuktan henüz doğmadan başlıyor buralarda hayat.
Şehir sıkıştırması diye bir şey var sayın okuyucu. Hani o artık saklandığın köşelerin o kadar da keyif vermediği, şehrin yüksek binalarının başlarını eğip de üstüne üstüne geldiği, her sabah uyanınca zihninde uyanan ilk cümlenin “tebdil-i mekanda ferahlık vardır” olduğu zamanlar… Kendimi düşük hissettiğimde rengini değiştirecek kadar uzun bir saçım yoktu belki ama şehir değiştirmenin iyi geleceği fikri beynimi bir fare gibi kemirmeye çoktan başlamıştı bile.
Gözümü açtığımda henüz gün doğmamıştı. Aslında günün en güzel vakitleriydi bunlar gün batımlarıyla birlikte lakin uzun zamandır günün bu zamanlarından da keyif alamıyordum. Tıpkı uzun zamandır yazamadığım gibi… Şimdi düşüncelerden uyanıp da kendime geldiğimde ‘ne düşüyordum ki acaba?’ diye düşünmeye başladığım zamanlardayım. Ah! Telefonumun alarmı çalıyor. Yetişmem gereken bir toplantı ve bugün de kurtarmam gereken bir dünya var sayın okuyucu.
Çocukluğumda karşısında uyuyakaldığım sobamızın yaydığı sıcaklığın bir benzeri geziniyor yüzümde. Kulağıma ise sobaya attığımız kuru odunların çıkardığı çıtırtı çalınırken yüzüme, sıcaklıkla beraber bir de tatlı bir gülümseme oturuyor.
“Eninde sonunda gerçeklerle yüzleşmek zorundayız. Yoksa yakamızdan düşmezler. Karanlıkta, duvar diplerinde kırmızı gözleriyle bizi izlemeye devam ederler. Kocaman bıçaklarla arkamızdan sinsice yürürler. Canavarı öldürmek için onunla tanuşmak gerekir.”** Kucağımdan düşüp de parkenin üzerinde yuvarlanarak benden bir hayli uzaklaşmış kurşun kalemime uzanıp altını çizdim bu satırların. Altını çizmekten kanattığım satırlara yenilerini ekledim.
Buraya bazı şeyler koyuyorum sayın 2019. Yıl boyunca aklında olsun. Lazım olursa açar okursun. Olmazsa da olsun, bir zararı yok burada dursun.
Bu sefer de altını çizmekten kanattığım satırlardan biriyle başlayayım söze sayın okuyucu: “İnsan mutlu olmak hedefini kendi keşfetmeli. Çünkü insanın görüp görebileceği yetmiş sene ve bu süre içinde daha önem taşıyan hiçbir gayesi yok, mutlu olmak dışında.” Ayak bastığımız topraklarda her şeyden olduğu gibi az önce okuduğun satırdan da değişik bir şey var: ortalama bir insan yetmiş sekiz sene yaşıyor bu topraklarda. Lakin değişik olmaması gereken bir şey varsa o da ne kadar yaşarsa yaşasın mutlu olmak dışında bir gayeye sahip olmaması gerektiği. Tıpkı bir şampiyon gibi.
Birbirleri aralarında konuşulmamış ama üzerine gayet bir mutabakata varılmış bir düzende gökyüzünden yere doğru süzülen yağmur damlalarının cama vurduğundaki ses adeta bir ninni gibi geliyordu bana. Ara ara elimdeki kitabı kucağıma düşürecek kadar içim geçiyor, gözlerim ağırlaşıyor. Dizimin dibinden ayrılmayan, otoparkta arabamın yanından ayrılmayarak gözümün içine bakarak bir süredir artık evimin bir diğer sakini olmayı başarmış kedimin huzur içindeki mırıltısı, az önce bahsettiğim yağmur damlalarının sesine karışıyor. Bu iki sesin karışımı uzaklardan gelen bir huzurun habercisi gibi.
“-Evet, buyurun anlatın; sizi dinliyorum.”
“-Anlattım ya doktor hanım!”
“-Olsun, bir daha anlatın…”
Doktor mu beni dinlemiyordu yoksa ben mi anlatmayı beceremiyordum bilinmez ama bir kez daha anlatayım. Bu sefer hem sen de dinlersin sayın okuyucu.
