Geceden beri aralıksız yağıyor Ankara’da. Günlerdir Ankaralılar olarak İstanbullular başta olmak üzere kar beyazının keyfini çıkaranlara özeniyorduk. Dün geceden beridir özlem dindiriyoruz adeta. Uzunca bir süredir geçiştirmeden, aralıksız bir kar yağışına tanıklık etmemiştik. Gelin görün ki ofis penceresinden bu aralıksız kar yağışını izlemek o kadar da keyifli olmuyor.

Çocukluğumda “off, bir kar yağsa ya” diye sabırsızlandığımda annem ile babamın yüzünde çok da hevesli olmayan ifadelerini gördüğümde kızardım onlara; niye kar yağmasını istemezler ki diye düşünürdüm kendi kendime. Kar yağardı. Kendimizi dışarı atardık abim ile. Annem evde, biz üşümeden eve dönelim diye hayıflanırdı. Babam ise soğuklarda bir evin nasıl ısınacağını düşünerek.

Zaman geçti… Büyüdük…

Kar yine yağıyor, hem de geçmişi hatırlatırcasına aralıksız. Ama evden “kalorifer peteğine yapışık bir şekilde kahvemi yudumlayarak dışarıyı izleme” hayalleri kurarak işime doğru yol almak zorunda kaldım bu sabah. Kar bembeyaz örtünce tüm caddeleri, insanın içi huzur doluyor. Doluyor-du.

Internette gezinirken okudum bir yerde, “kar yağınca mutlu olmak gerek. şimdi kim uğraşacak hem?” diye yazmış birisi. Aynen öyle. Kar yağınca mutlu olmamız, huzurla dolmamız lazım ama şu an kim uğraşacak ki bunca koşturmacanın, “vazgeçilemez işlerimiz” arasında?

Sabahtan beri, çalışma masamda otururken bir gözüm de ara vermeden düşen kar tanelerinde kaldı. İçim kıpır kıpır oluyor dışarıya her baktığımda ama bir o kadar da üzülüyorum. Bir şeyleri kaçırıyormuşum gibi geliyor bana da; size de öyle gelmiyor mu? Sanki mutlu olma fırsatını elimizden kaçırıyormuşum gibi geliyor, üzülüyorum. Kendimi yine siyah kaplı defterime döndürüyorum.

Kar bir mutluluktu, bir huzurdu. Çocukluğumuzdan kalma…

Yine de geçmiş zamanı yad etmek için elimizden geleni yapıyoruz. Üzerimizde annemin sardığı kaşkol ile giydiğim pofuduk kaban yerine takım elbisem olsa da.